Gerçekten çok üzgünüm. Gün boyunca okuduğum haberler, insanların sosyal medyada paylaştıkları, izlediğim videolar bugün beni çok etkiledi. İnsanların çoğu aynı durumda diye tahmin ediyorum. Dileğim, vatandaşların bu durumu artık normal olarak algılayıp günlük yaşamın bir parçası olduğunu düşünmemeleri ve bu duruma tepkisiz kalmamaları. Bunu öylesine yazmıyorum. Tepkisiz kalmamaktan demek istediğim sadece sosyal medyada profil fotoğrafını değiştirmek değil. Evet, bu da bir tepkidir. Ancak somut olarak bir şey yapmadığımız sürece değişen hiçbir şey olmayacak. Bir çoğu "Şehitler ölmez, vatan bölünmez" diye slogan atıyor. Gerçeğin farkına varmak gerek. Ne yazık ki şehitler ölüyor ve vatan bölünme sürecinde. Buna karşı önlemler almamız gerekiyor artık. Biz kendimizde hiçbir şey değiştirmezsek bu durum değişmeyecek. Farkındalığı artırmak gerek. Oy kullanmadan önce gerçekten çok iyi düşünmek önemli bir aksiyon olsa da sadece oy zamanını bekleyerek zaman geçirmek kesinlikle yanlış. Amacım siyasi bir grubu savunmak kesinlikle değil. Ölenler ne düşünürse düşünsün, kimi savunursa savunsun insan. Dün ben de Beşiktaş'ta olabilirdim, arkadaşlarım da, ailem de. Benim ve etrafımdakilerin dün canlarından olmaması, durumu hafifletecek bir etkiye sahip değil. Değişmemiz lazım...
Değişiklik kişisel bazda başlamalı. Eğitimin gerçekten çok önemli olduğunu savunuyorum. Benim üniversitede okumuş, bitirmiş olmam sorumluluklarımın bittiği anlamına gelmez. Sokaktaki insanlara baktığımda genç neslin ne kadarının okuduğuna ya da ne kadar kaliteli bir yaşam ve düşünme tarzına sahip olduğuna dikkat ettiğimde durumun iç açıcı olmadığı bariz. Bu çok kritik bir konu. Bunu değiştirmek için ne yapabilirim diye oturdum düşündüm. Eğitimi destekleyen bir çok dernek var, iyi de çalışıyorlar. En basit adım olarak bu derneklere bağışta bulunmayla başlanabilir sanırım. Başka bir alternatif maddi durumu yetersiz bir öğrenciye maddi, aynı zamanda da manevi yardımda bulunmak olabilir. Manevi kısmı için şu anda daha kısıtlı yapabileceklerim, oldukça uzaktayım. Ancak elimden geleni yapmam gerektiğinin ciddiyetine bugün bir kez daha çok ciddi bir şekilde vardım. Bunu burada yazma amacım kendimi birilerine göstermek değil. Belki okuyan olursa biraz da olsa farkındalık yaratıp insanları da bir adım atmak için teşvik etmek. Sadece düşünmek, üzülmek barizdir ki yardımcı olmuyor.
"Sen nasıl olsa kendini kurtardın, artık burayı düşünme, kendi hayatına bak" diyenler oluyor. Sinirleniyorum. Eninde sonunda döneceğim yer orası. Ailem ve arkadaşlarım orada. Hiç dönmeyecek olsaydım bile, insanların ölüşünü, ülkenin giderek çöküşünü izlemek üzerdi. Okuyanlardan rica ediyorum. Lütfen elinizden geleni yapın. Paranız varsa maddi destekte bulunun. Yoksa insanlarla konuşun. Yobaz olmayın. Kendinizi değiştirin. Bunun başka bir yolu yok. Bizi bizden iyi anlayan yok. Yok olmayalım...
